Project Description

Als ik op een verjaardag vertel dat ik in opleiding ben tot Vertrouwensarts en bij Veilig Thuis werk, volgen vaak een hoop vragen. Meestal krijg ik ergens in mijn verhaal het zinnetje ‘Dat had ik niet verwacht…’ te horen. Want wat een vertrouwensarts nou precies doet, weten de meeste mensen niet. Hoogste tijd om wat meer te vertellen over het mooie beroep van de vertrouwensarts. Ik neem je even mee naar zo’n typisch feestgesprek.

Het feest is in volle gang. In de keuken raak ik met iemand aan de praat die ik niet ken. Al snel krijg ik de vraag:

‘Wat voor werk doe jij eigenlijk?’
‘Ik ben vertrouwensarts’
‘Huh?’
‘Vertrouwensarts. Wij houden ons bezig met veiligheid en zetten ons in tegen huiselijk geweld en kindermishandeling.’
‘Maar ben je dan geen échte dokter?’
‘Nou, ik heb dezelfde zesjarige Geneeskunde-opleiding gevolgd als mijn collega-artsen in het ziekenhuis. Onze specialisatie heet Maatschappij + Gezondheid en duurt vier jaar. Of twee jaar als je alleen de “profielopleiding” tot vertrouwensarts doet.’

De interesse is gewekt. En al snel komt de volgende vraag.

‘Maar wat doe je dan de hele dag?’
‘Grofweg heb ik drie hoofdtaken. Als er een melding is gedaan, ga ik in gesprek met de direct betrokkenen. Die gesprekken vinden vaak plaats bij mensen thuis, maar ook bij ons op kantoor. Het doel van die gesprekken is om de veiligheid te waarborgen of te laten terugkeren. Ook houd ik me bezig met preventie. Door aan te sluiten bij bijvoorbeeld overleggen in het ziekenhuis, waar ik al advies kan geven zonder dat er een melding is gedaan. En ik ben vraagbaak voor andere artsen met vragen over kindermishandeling en huiselijk geweld.’

‘Pfff, best veel. Maar doe je dit dan helemaal alleen?’
‘Nee gelukkig niet. Naast vertrouwensartsen lopen er binnen Veilig Thuis ook maatschappelijk werkers, verpleegkundigen en gedragswetenschappers rond. Het leuke hieraan is dat iedereen zijn eigen expertise heeft. Samen brengen we de kwaliteit van onze hulp of adviezen naar een hoger plan. En het is altijd fijn om te sparren met collega’s die net een andere blik hebben op de situatie. Dat houdt je scherp.’

De gastvrouw komt langs met wat hapjes. Dan volgt weer een vraag.

‘Zie je niet héle heftige dingen voorbijkomen?’
‘Zeker weten. Letsels bij kinderen of ouderen kunnen schokkend zijn. Dat mensen elkaar zulke dingen aandoen, terwijl ze afhankelijk zijn van elkaar, is soms moeilijk te bevatten. Maar dit maakt het werk ook uitdagend, want je kunt nieuw leed voorkomen. Om de veiligheid te kunnen waarborgen, moet je goed begrijpen waarom iets gebeurd is. Als je weet waarom iets is gebeurd, dan kan je ook makkelijk ervoor zorgen dat het niet nogmaals gebeurt.’

‘Heftig. Dat had ik niet verwacht… Neem je het werk niet mee naar huis?’
‘Gelukkig niet. Ik probeer mijn werk echt af te sluiten als ik klaar ben. Als ik aan het werk ben zet ik mij voor 100% in voor de mensen om wie het gaat en dat geeft mij de rust om er op mijn vrije momenten niet aan te denken. En als we heftige casuïstiek hebben behandeld is er altijd de mogelijkheid om te “debriefen” met collega’s, zodat we weten dat iedereen met een goed genoeg gevoel de dag afsluit.’

Hierna komt vaak de vraag over mijn eigen drijfveren.

‘Wat vind je nou het allerleukste aan je werk?’
‘De gevarieerde populatie bij wie wij over de vloer komen. Ook mij zijn vooroordelen niet vreemd. Zo had ik verwacht dat ik alleen in de wijken zou komen die minder goed bekendstaan. Maar dat klopt totaal niet. Achter elke voordeur kunnen problemen zijn. Ik kom in miljoenenvilla’s, rijtjeswoningen en flats op driehoog achter. Laatst nog, was ik betrokken bij twee hoogopgeleide mensen, wonend in een prachtige vrijstaande villa, die verwikkeld waren in een vechtscheiding met fysiek geweld. Ze zijn me bijgebleven omdat ze me verrasten en omdat ze dichter bij mij stonden dan ik door had. Nog tijdens het lopende onderzoek kreeg ik namens beiden een appje, waarin ze mij feliciteerden met het behalen van mijn Geneeskunde-diploma. Dat hadden ze namelijk gezien op LinkedIn, waar we blijkbaar connecties delen. Zo zie je maar weer: een Veilig Thuis-melding is niet altijd ver weg… Maar genoeg over mij. Wat doe jij eigenlijk voor werk?’